Çalıkuşu, Anı yazma ödevi
Ablamın gittiğini sabah öğrendim. Uyandığımda yatağı boştu. O sabahın serinliği yalnızca odama değil, içime de sızdı. Yastığı dümdüzdü, yorganı özenle katlanmıştı. Oysa her sabah ben uyanmadan önce mutfağa gider, bana ekmek kızartır, üzerine reçel sürerdi. O sabah kahvaltı hazır değildi. O sabah sessizlik alışılmadık bir misafir gibi odaları dolaşıyordu. Annemin gözleri şişmişti ama ağlamıyordu. Babam ise her zamanki gibi oturuyordu, gözleri uzaklara dalmıştı. Ne bir bağırış, ne de açıklama. Ama her şey yeterince açıktı. Ablam yoktu. Bir daha da olmayacaktı. Ben onun gidişine tanıklık etmedim ama yokluğuna tanık oldum. O gün bir şey kırıldı içimde, ses çıkarmadan. Ablamın yerine ben geçmeye çalıştım. Artık anneme yardım etmek benim görevimdi. Okul çantamı kendim hazırladım, saçlarımı tek başıma ördüm, defterlerimi unutmadan çantama yerleştirdim. Ve en çok da yalnız yürümeyi öğrendim. Çünkü o güne kadar attığım adımların çoğu onun peşindeydi. İlk günler çok bekledim...